سایت شخصی تارا یاراحمدی

 بچه‌ها هنگام بازی همه چیز را فراموش می‌کنند. آن‌ها با بازی، زندگی کردن را یاد می‌گیرند و رشد می‌کنند. همه‌ی کودکانی که من دیده‌ام، بازی با همسالان خود را بیشتر از بازی با بزرگسالان دوست دارند. از آن‌ها چیزهایی می‌آموزند که پدر و مادر نمی‌توانند عرضه کنند. برای آن‌ها تفاوتی ندارد دقیقا چه نوع بازی انجام می‌دهند. هرچیزی که کمی سرگرم‌کننده باشد، آن‌ها را مشغول می‌کند. آن‌ها اهمیتی به هدف بازی‌ها نمی‌دهند. زمانی که بازی تمام می‌شود، سریع اعتراض می‌کنند که “حوصله‌م سرر فته!”. اگر آن‌ها پیوسته به بازی ادامه دهند، نه می‌خوابند، نه غذا می‌خورند و نه به دستشویی خواهند رفت. پس همیشه باید بزرگ‌تری باشد که از دور مراقبت آن‌ها باشد و به آن‌ها یادآوری کند به موقع به دستشویی بروند، غذا بخورند و بخوابند.

این روزها رفتار ما بسیار شبیه به رفتار کودکان شده‌ و حضورمان در دنیای مجازی، برایمان حکم بازی را دارد. دائما یا دستمان یا فکرمان مشغول آن است، اگر از اینترنت دور باشیم احساس بی حوصلگی و اضطراب می‌کنیم. و این مشغولیت، باعث می‌شود از اهداف و مهم‌ترین ارزش‌های زندگیمان دور بیفتیم. با این تفاوت که بزرگ‌تری وجود ندارد تا مراقبمان باشد و اگر خودمان هم کمی ناهشیار باشیم، اهداف که هیچ، مراقبت از جسم و روحمان را هم فراموش می کنیم. -احتمالا برای تو هم اتفاق افتاده است که در حین چت با یکی از دوستانت، غذایت سوخته یا آنقدر محو جنجال یک لایو اینستاگرامی بوده‌ای که به دستشویی نرفته‌ای و یا در بهترین حالت، گوشی را هم با خود به آنجا برده‌ای.

ما هم مانند آن کودک بازیگوش که هدف بازی برایش مهم نیست، هدف حضورمان در فضای مجازی را فراموش کرده‌ایم و برایمان اهمیتی ندارد با چه کیفیتی در این فضا حضور داریم. همین که عکس پروفایل زیبایی داشته باشیم و در جریان آخرین سفر یک اینفلوئنسر باشیم، کافیست. همین چرخه‌ی دائمی مانع از تامین نیازهای ما می شود، و عدم پاسخ به نیازها علاوه بر این که سلامت جسم و روانمان را به خطر می‌اندازد، مود پایین، افکار منفی و گم کردن هدف هایمان را هم به دنبال دارد.

من این متن را درمورد تلفن همراه و فضای مجازی نوشته‌ام اما به خاطر داشته باش هر کاری که ما را از خودمان و ارتباط با خودمان دور کند، خصوصیتی مشابه دارد. از امروز با خودمان قرار بگذاریم که هر چند وقت یک بار، اهمیت و اولویت موضوعات را برای خودمان مرور کنیم و بررسی کنیم آیا رفتارمان هم‌راستا با این اولویت ها هست یا نه.

در این بررسی فراموش نکنیم کارهایی که هرروز و هرلحظه به آن ها مشغول هستم، لزوما اهمیت و سود زیادی برایمان ندارند.